fbpx
Posts By :

Jérémie

  • 0
De KART van ‘t Eilandje 1024 725 L'Ilot

De KART van ‘t Eilandje

Wanneer de corona-crisis nog ‘ns bovenop de sociale crisis komt

In november 2018 waren meer 4000 mensen dakloos in Brussel. De telling van deze winter zal ons tonen hoezeer die cijfers gestegen zijn.

Hoeveel in Vlaanderen? Hoeveel in Wallonië? Er is geen enkele recente statistiek die het ons kan zeggen. En we hebben nog minder een idee van het aantal mensen dat recent plots in armoede of een kwetsbare situatie is beland en nu dakloos dreigt te worden.

Veel mensen verliezen hun job, en iedereen die in de sociale sector actief is, weet dat de volgende stap is dat de ene na de andere zijn woning gaat verliezen. Onze preventiediensten worden overstelpt met telefoontje van mensen die “op de rand staan” en bijna gaan vallen. De OCMW’s kunnen niet meer volgen... Onze teams op het terrein ook niet meer. Ze kunnen niet alle hulpvragen beantwoorden.

Het aantal mensen dat iets zal moeten bedenken om tijdelijk een onderdak te hebben, gaat exponentieel stijgen: een nacht bij vrienden, de volgende in de auto, .... tot ze zich erbij neerleggen en bij een centrum voor noodopvang aankloppen.

Wat we ook weten, is dat door de zware sociale crisis die bij de corona-crisis hoort, ook het ‘profiel’ van onze doelgroep onrustwekkend breder wordt. Bepaalde groepen kennen we al jaren: de blanke veertiger die een “tegenslag” heeft gehad; vrouwen die, hoewel ze geen middelen hebben, de moed hebben samengeraapt om hun gewelddadige partner te verlaten; jongeren die de band met hun familie verbroken hebben; mensen die (omdat er geen middelen zijn voor ene herintegratiebeleid) hun vertrek uit de gevangenis niet hebben kunnen voorbereiden; mensen met geestelijke gezondheidszorgen die in gespecialiseerde centra zouden moeten worden opgevangen; alleenstaanden die met hun pensioentje de exorbitante prijzen van een rusthuis niet kunnen betalen.

Bij deze groepen die onze teams op het terrein al lang kennen, komen nu ook gezinnen die onlangs uit hun huis zijn gezet omdat ze de huur niet konden betalen; alleenstaande moeders die geen eten meer kunnen kopen; mensen waarvan het inkomen deels weggevallen is door de technische werkloosheid of doordat hun sector stilligt; studenten die hun job verloren zijn en waarvan de familie (die het zelf moeilijk heeft) hen niet kan steunen; mensen die in het zwart of in de prostitutie werkten en die van de ene dag op de andere zonder enig inkomen zijn gevallen.

Kortom: iedereen die het tot voor de corona nog nét redde en die volop getroffen is door de corona-crisis.

Deze nieuwe gezichten van de armoede zijn 25, 47, 19 of 58 jaar, ze heten Paul, Safia, Sven of Aleksandra, gisteren woonden ze misschien nog naast u, gingen ze naar dezelfde winkel als u, speelden hun kinderen samen met die van u in het park. Hun professionele situatie was al lang en ook al voor de corona-crisis veel te zwak, hun woning te duur en te klein, hun sociaal leven te beperkt, hun voorraadkast te leeg… “Te weinig van alles” was al lang hun dagelijkse lot.

De organisaties op het terrein werken zich al jaren uit de naad en vragen al jaren wegen om uit de dakloosheid weg te raken: meer woningen aan huurprijzen die voor zeer lage inkomens haalbaar zijn, een preventiebeleid dat die naam waardig is, een echt integratiebeleid voor wie uit de gevangenis komt, een ambitieus en doeltreffend plan om echtelijk en intrafamiliaal geweld tegen te gaan, een visie om vastgoedspeculatie in de grootsteden te counteren, een beter inzicht in de specifieke realiteit van ronddolende jongeren en van mensen met een verslavingsproblematiek of met een geestelijk gezondheidsprobleem, een migratiebeleid dat een moderne democratie waardig is, enz.

De antwoorden laten op zich wachten.... En het aantal mensen dat bij deze sector aanklopt, blijft stijgen.

De corona-crisis en haar opeenvolgende effecten hebben de sombere balans nog somberder gemaakt. Zoals François Bertrand, directeur van Bruss’help, het gewestelijk orgaan dat de hulp aan daklozen coördineert, benadrukte in een interview met Alter Echos in de zomer van 2020, hebben de pandemie en haar beperkingen de diensten van de hulp aan daklozen hard getroffen:

“Vanaf de eerste weken van de crisis kregen we mensen die daarvoor hun plan nog konden trekken om ergens terecht te kunnen, bij vrienden of familie, of in ongezonde of veel te krappe woningen. Onze diensten werden geconfronteerd met een hele reeks mensen die afhaakten, die hun werk verloren of die een vervanginkomen hadden en voor wie Corona alle inkomsten hebben ingeperkt of gewoon weggeplukt, waardoor ze dakloos werden.“

Het probleem van dakloosheid wordt al lang aangepakt als “brandjes blussen”. Elk jaar wanneer de temperaturen dalen, reageren de politieke overheden al jaren met winterplannen die ook elke lente weer opgeborgen worden zodra de temperaturen weer stijgen. Op de sociale crisis die meteen volgde op de corona-crisis en die de sector van bij de start al voelde komen, hebben ze gereageerd met oplossingen die snel-snel moesten worden bedacht. Met souplesse en reactiviteit, zeker, in samenwerking met de sector, gelukkig, maar ze tonen noodzakelijkerwijze hun beperkingen als ze niet kaderen in een globale en geïntegreerde aanpak die gebaseerd is op het streven naar structurele oplossingen die rekening houden met alle uitdagingen van de sociale sector.

Naast de noodmaatregelen die in volle lockdown zijn bedacht, zoals het idee om de allerzwaksten in “solidaire hotels” onder te brengen, kadert de werking van de teams van ‘t Eilandje in een globale visie die het hele jaar door een waaier complementaire diensten wil aanbieden, die allemaal gericht zijn op waardige en blijvende oplossingen.

‘T Eilandje heeft als ambitie “weg uit de dakloosheid”. We weten dat ons werk om deze ambitie te realiseren, morgen nog moeilijker zal zijn dan het vandaag al is. Voor de groepen die bijna vergeten werden door de pandemie, voor iedereen die al jarenlang begeleiden, blijft onze inzet onverminderd en is onze vastberadenheid groter dan ooit. Deze ambitie is haalbaar voor een solidaire maatschappij waarin ieder van ons een rol kan spelen.

Dank u om ervoor te kiezen samen met ons een rol te spelen!

Ariane Dierickx,

Algemeen Directrice van ‘t Eilandje

De krachtlijnen van de werking van 't Eilandje

De werking van ‘t Eilandje is opgebouwd rond 5 krachtlijnen:

  • Noodopvang Overdag in het dagopvangcentrum in Brussel. ‘S nachts in twee opvanghuizen in Brussel.
  • Tijdelijk onderdak Twee opvanghuizen voor alleenstaande mannen (in Brussel en in Charleroi) en een opvanghuis voor vrouwen en gezinnen (in Brussel)
  • Opleiding en tewerkstelling Een project voor sociale economie “Eten van 't Eilandje”, dat een vooropleiding voor horeca-beroepen geeft en een commerciële activiteit uitwerkt door een gamma bio-voedingswaren te verkopen.
  • Huisvesting De Brusselse cel Woningzoeker en –creator (cel WZC), de sociale vastgoedcoöperatieve Home Sweet Coop, thuisbegeleidingsdiensten in Brussel en in Wallonië.
  • Gezonde voeding Voedselinzameling en een participatieve moestuin.

 

Noodopvang Wordt beschouwd als een manier om een antwoord te bieden op de meest noodzakelijke behoeften van mensen die op straat wonen (een onderdak vinden, rusten, eten, drinken, zich wassen, enz.) Doelstelling van ‘t Eilandje: de allerzwaksten of mensen in nood kunnen bereiken en alvast hun meest dringende noden kunnen lenigen, voor we een gepersonaliseerde psychosociale begeleiding uittekenen.

Tijdelijk onderdak Geeft de opgevangen mensen en gezinnen de kans om zichzelf weer ‘op te bouwen’, stabiliteit in hun leven te krijgen en een stand van zaken op te stellen over hun toestand (administratief, familiaal, financieel enz.). Elk van de drie opvangtehuizen van ‘t Eilandje is een huis “op mensenmaat”, waar we de capaciteit bewust beperkt houden om het welzijn en de geborgenheid van de bewoners te behouden.

Opleiding en tewerkstelling Mensen met een verleden als dakloze of in en zeer zwakke positie, naar een job begeleiden, teneinde hun zelfvertrouwen weer op te bouwen door nieuwe vaardigheden te verwerven. Voor ‘t Eilandje staat de kwestie van waardigheid centraal: de sociale ontvoogding verloopt met name via financiële onafhankelijkheid.

Huisvesting Waardige en blijvende woonoplossingen ontwikkelen en thuisbegeleiding hangen onlosmakelijk samen om aan mensen die net opnieuw een woning hebben gevonden, de kans te geven zich hun nieuwe woning eigen te maken, hun situatie te stabiliseren en een nieuw sociaal netwerk op te bouwen in hun wijk.

Voeding. Door al haar diensten en verscheidene van haar partners uit de sector van de hulp aan daklozen in te schakelen, kan ‘t Eilandje aan de begeleide mensen gezonde en duurzame voeding aanbieden, via het aanbod van maaltijden in de opvanghuizen en de verdeling van voedselpakketten voor mensen die net terug in een eigen woning zitten.

En u?

Engageer u samen met ons en doe iets concreets voor de allerzwaksten!

Word:

  • Schenker: stort een schenking op onze bankrekening (BE33 0017 2892 2946) of via onze online schenkpagina op ilot.be. Uw steun is onmisbaar om de diensten van 't Eilandje ter beschikking van de daklozen te houden, ongeacht of die steun occasioneel of regelmatig is.
  • Vrijwilliger: de activiteiten van ‘t Eilandje worden ook gesteund door vrijwilligers, die ingezet worden om mensen in een zeer kwetsbare situatie te begeleiden. Als u zich wil engageren door een stuk van uw vrije tijd aan onze vereniging te besteden, telefoneer ons (02/537 20 41) of mail ons (info@ilot.be).
  • Solidaire onderneming: wil u dat uw onderneming solidair wordt door de werking van ‘t Eilandje te steunen? Telefoneer ons (0483/497540) of mail ons (gerlache@ilot.be) als u een van onze projecten wil sponsoren, de 20 km van Brussel ten gunste van ‘t Eilandje wil lopen of met onze diensten een teambuilding activiteit wil organiseren.
  • Erflater: het opstellen van uw testament is een belangrijk moment in uw leven. Met uw testament laat u uw idealen en uw waarden voortleven; door een deel van uw goederen via een legaat aan ‘t Eilandje na te laten, stelt u een krachtige, geëngageerde en solidaire daad. Als u daar vragen over hebt, kan u steeds bij ons terecht en we zullen u bij elk stap van deze vrijgevige daad begeleiden. Telefoneer ons (0483/497540) of mail ons (gerlache@ilot.be) als u meer informatie wil.
  • Fundraiser: uw adresboek kan ons helpen om ons publiek meer en beter te helpen! U weet dat u een spaarpot kan openen ter gelegenheid van een verjaardag, een huwelijk, een sportieve uitdaging, een pensionering of gewoon voor een occasionele steun. Dat kan in enkele klikken via : https://agir.ilot.be/.

Clara was 24 toen ze voor het eerst op straat sliep.

Het verhaal van Clara* is uniek, net zoals dat van de bijna 1.500 kinderen, vrouwen en mannen die de diensten van 't Eilandje elk jaar begeleiden. Ze werkte als dienster in een restaurant. Maar het restaurant ging over kop door de Corona-crisis; het had niet genoeg financiële reserves. Het restaurant ging dus definitief dicht. En zo verloor Clara haar job.

Ook haar relatie heeft de lockdown niet overleefd. Na verscheidene bijzonder heftige ruzies met haar vriend, nam Clara haar moed bijeen: midden in de nacht is ze vertrokken, met haar driejarig zoontje Lucas.

Ze had geen andere keuze dan Lucas dringend bij een goede vriendin achter te laten. Uit fierheid heeft ze niet veel uitleg gegeven; ze heeft haar gezegd dat het een tijdelijke situatie was.

En Clara zelf wordt dakloos.

Aanvankelijk dwaalt Clara uren door de straten. Ze zoekt hopeloos naar een oplossing die ze niet vindt. Naar iemand die haar kan helpen om uit die situatie weg te raken.

Wanneer ze te moe is, rust ze in een park. Ze probeert zich voor te doen als toerist. Niet dat het uitmaakt; niemand kijkt naar haar om.

“Dat is wat wij vrouwen soms zelfs willen: niet gezien worden. Elk spoor van onze vrouwelijkheid uitwissen, geen make-up meer, ruime kleren dragen. Onzichtbaar worden, niet meer bekeken worden. En toch leven we op straat.”

Elke dag die voorbijgaat wordt het moeilijker, soms zelfs nog meer dan ‘s nachts. Want vrouwen op straat worden prooien.

Uiteindelijk belandt Clara in een kraakpand. Die oplossing geeft haar een gevoel van veiligheid. Op straat is een vrouw veel kwetsbaarder dan een man. Door zich bij andere mensen aan te sluiten, hoopt ze dat men haar met rust zal laten.

Maar het gegeven dat men dicht bij elkaar zit, met een totaal gebrek aan privacy, weegt steeds zwaarder. Daarbij komen de avances van één man in het bijzonder, die steeds meer aandringt...

Clara heeft steeds meer het idee om een tent te nemen en alleen haar plan te trekken. Zelfs al moet ze dan de grootste angst onder ogen zien van een vrouw die alleen op straat woont: de overvallen en het geweld, maar nog meer het seksuele geweld en daarmee ook het risico op SOA’s en een ongewenste zwangerschap…

Op een dag komt Clara voorbij het Dagopvangcentrum van ‘t Eilandje. Ze kan er gebruik maken van basisdiensten. Zo kan ze daar douchen, uitrusten en iets eten en drinken.

Parallel daarmee krijgt Clara ook psychosociale begeleiding: in de loop van de opeenvolgende gesprekken wordt er actief, welwillend en empathisch geluisterd en kan ze eindelijk haar lijden, haar angsten, haar hoop uitspreken, of het nu gaat over het geweld dat ze heeft ondergaan, hoe moeilijk het is om haar zoon in normale omstandigheden te zien of de toekomstvooruitzichten.

Stap voor stap begeleiden we haar bij haar stappen om administratief weer in orde raken, en meer bepaald haar recht op een inkomen te herstellen.

Uiteindelijk wordt ze opgevangen in het opvangtehuis voor vrouwen en kinderen van ‘t Eilandje. Ze krijgt er een gezinskamer waar ze samen met haar zoon kan verblijven; samen kunnen ze opnieuw op een normale manier samen zijn, veilig en onder hetzelfde dak slapen en aan een toekomstplan beginnen.

Dit verblijf in een opvangtehuis heeft Clara de kans gegeven om een zekere stabiliteit te vinden door een stand van zaken op te maken van haar eigen situatie. Langzaamaan en in alle sereniteit kan ze een nieuwe start nemen.

Op een dag kunnen zij en haar zoontje zelfs een dagje naar zee, met het maatschappelijk team en de andere bewoners: Lucas ziet voor het eerste de zee, hij bouwt er de hele namiddag zandkastelen met andere kinderen; voor het eerste in lange tijd speelt en lacht hij weer .... als een kind.

Clara zelf neemt in een volgende stap deel aan het project voor sociale economie Eten van ‘t Eilandje: ze leert er originele recepten bereiden op basis van enkel bio-producten, die daarna aan particulieren worden verkocht.

In de loop van die opleiding leert ze de basisregels van veiligheid en hygiëne, het belang van verhoudingen en hoeveelheden, de garingstemperatuur van de ingrediënten, enz. Door haar passie voor koken weer op te pikken en die met anderen te delen, krijgt Clara ook opnieuw zelfvertrouwen en zelfrespect.

Momenteel heeft Clara opnieuw een job: ze is keukenchef geworden in een sociaal restaurant. Onze teams hebben haar ook geholpen om een woning te vinden, een gelijkvloers appartementje, waar ze samen met haar zoontje woont.

* schuilnaam

Pierre 

Pierre* is 42 jaar. De straat heeft hij jarenlang gekend. De situatie waar hij nu in woont, had hij niet zien aankomen.

Na een omscholing, wordt hij geschiedenisleraar als interim. Jammer genoeg volstaat zijn passie voor zijn beroep niet om de facturen te betalen. Pierre heeft een gevorderd stadium van diabetes en is daardoor vaak afwezig op zijn werk. De opdrachten worden steeds zeldzamer.

Pierre en zijn vriendin hebben twee kinderen, Tom (10 jaar) en Maya (5 jaar), en ze besluiten uit elkaar te gaan. Pierre verlaat de woning waar hij zijn kinderen heeft zien opgroeien en besluit hen bij hun moeder te laten, maar waar kan hij naartoe? Hij komt al snel in een depressie terecht en verliest greep op de situatie.

Een vriend is bereid Pierre een tijdje bij hem te laten logeren. Maar het appartement is piepklein: Pierre moet op de zetel slapen. Het samenleven wordt al snel onmogelijk, en de relatie tussen de beide vrienden verslechtert... Hij moet vertrekken. Opnieuw vertrekken, maar waarheen?

Dan ontdekt Pierre de wereld van ‘de straat’. In de loop van de jaren ontwikkelt hij ook daar enkele gewoontes. Om het warm te krijgen, heeft hij zijn plaatsje in de metro, altijd hetzelfde. Na een tijd heeft hij geen enkele referentieadres meer en is hij van de administratieve radar verdwenen, en dus ontvangt hij ook geen werkloosheidsuitkering meer. Zijn bankkaart was sowieso al gestolen...

Via-via hoort Pierre spreken over de diensten van 't Eilandje. Zodra hij over de schaamte over zijn situatie heen is gestapt, telefoneert hij en wordt hij naar een opvanghuis voor mannen doorverwezen, waar hij al snel terecht kan voor een tijdelijk verblijf.

De eerste weken zijn moeilijk, maar hij is tenminste niet meer alleen. Hij luistert naar de levensverhalen van de mensen met wie hij tijdelijk zijn leven deelt. In de tuin van het huis krijgt Pierre interesse voor het oogsten van de honing, het kweken van groenten en fruit. Na enkele weken rust, zet hij met de steun van de teams van ‘t Eilandje de eerste stappen om zijn nieuwe start voor te bereiden.

Sinds Pierre op straat woonde, zag hij zijn twee kinderen niet meer. Hij wilde niet dat ze zich ongerust maakten, dat ze hun vader in die precaire situatie zagen. De rest van zijn familie is niet op de hoogte van zijn situatie. Zijn ouders denken dat hij bij een vriend woont. Wanneer hij het opvanghuis overdag verlaat, zorgt hij dat men hem niet kan herkennen, uit schrik iemand uit zijn entourage te ontmoeten.

Tijdens zijn verblijf begeleiden de maatschappelijk assistenten en de opvoeders hem bij al zijn stappen. Hij heeft zijn vertrek uit opvanghuis te danken aan de cel woningzoeker en –creator (cel WZC) die een blijvende woning voor hem vindt.

Sinds twee maanden slaapt Pierre opnieuw “thuis’”. Hij waardeert de dagelijkse routine die hij opnieuw heeft gevonden. Zijn thuis werd aangekocht via een particulier: een sociale investeerder die, via ‘t Eilandje, heeft besloten om daklozen opnieuw aan een behoorlijke woning te helpen.

Het appartement is klein maar comfortabel en vooral: het heeft twee slaapkamers; de zijne en een voor de kinderen, zodat ook die opnieuw bij hun vader kunnen verblijven. Dankzij een oproep om solidariteit op de sociale media op initiatief van de dienst Thuisbegeleiding, heeft Pierre zelfs twee bedden en speelgoed gevonden om in de kinderkamer te zetten.

In afwachting dat zijn financiële situatie verbetert, blijft Pierre een keer per week naar ‘t Eilandje komen voor een voedselpakket. Bij die bezoekjes krijgt hij de steun van het sociaal team bij de administratieve stappen die voor hem erg ingewikkeld blijven, en zo kan hij ook het contact onderhouden met bepaalde bewoners die ondertussen vrienden zijn geworden.

 

* schuilnaam

't Eilandje in 2019

1171 mensen die begeleid werden door de diensten van 't Eilandje

  • 97 kinderen
  • 30 gezinnen
  • 237 vrouwen
  • 837 mannen

22.651 overnachtingen in een opvanghuis

121 mensen vonden opnieuw een woning

47.028 maaltijden

4.092 ontbijten voor mensen die op straat geslapen hadden

25.903 douches

546 wasbeurten

80 werknemers

37 vrijwilligers

De Kart

Redactie: Nina Closson, Thibault Conrotte, Ariane Dierickx, Aude Garelly

Illustraties: Amélie Pécot

Vormgeving: Zeppoz.be

  • 0
Urgentie tweede golf: laatste kans voor daklozen! 1024 680 L'Ilot

Urgentie tweede golf: laatste kans voor daklozen!

De aankondiging sloeg in als een bom: het hele land gaat weer op slot.

Maatschappelijk is dat rampzalig. Probeer het u voor in te beelden, al is het maar voor één minuut: degenen die er niet op voorbereid zijn en die nu alles gaan verliezen.

Zoals Sophie, studente die in een kledingwinkel werkte om haar ouders (die het zelf ook moeilijk hebben) om haar studies te betalen. Hoe gaat ze nu haar studentenkot en haar eten betalen?

Zoals Daan, die een restaurant werkt, die de gevolgen heeft gevoeld van de sluiting in de eerste lockdown, die zoveel had geïnvesteerd in materiaal om zijn restaurant uit te rusten (professionele oven en frituurinstallatie, gloednieuw meubilair, enz.) en daarna om het aan de corona-maatregelen aan te passen (plexiglaswanden, alcoholgel, enz.).  Al die investeringen… vergeefs.

Zoals Florence, een jonge vrouw die al haar spaargeld had gebruikt om een kapsalon te openen en die nu alles verliest. Ze woont alleen met haar dochtertje van twee, ze weet niet hoe ze die de volgende maand eten gaat kunnen geven en hoe ze de gas- en elektriciteitsrekening gaat betalen.

Laat ons – nu ieder van ons aan de eindejaarsfeesten denkt – denken aan degene die voor onze deur zullen moeten slapen.

Aan degenen die met deze tweede lockdown hun woning gaan verliezen en die  geen ‘kot’ meer hebben om in te blijven.

Aan degenen die van de ene dag op de andere alles hebben verloren en die moeten even hard tegen het virus als tegen de honger en koude moeten vechten.

Een gift van 20, 40 of 60 euro vormt al een onmisbare steun voor het behoud van onze centra en diensten, ten bate van de allerarmsten.  Met uw steun kunnen we Sophie, Daan of Florence opvangen en hen een maaltijd, een douche, een koffie of een tijdelijk onderdak bieden.

Dank u om hen te helpen in deze uitzonderlijke crisissituatie. En dank vooral, in hun naam, voor wat u concreet doet.

Ik doe een gift

Als u in totaal 40 euro of meer schenkt, dan sturen we u in maart 2021 een fiscaal attest.

U geniet een uitzonderlijke fiscale korting van 60% van het totaal van uw giften in het kalenderjaar 2020 (volgens de voorwaarden voorzien in artikel 145/33 van het WIB 1992).

  • 0
Urgentie tweede golf: laatste kans voor daklozen! 1024 680 L'Ilot

Urgentie tweede golf: laatste kans voor daklozen!

De aankondiging sloeg in als een bom: het hele land gaat weer op slot.

Maatschappelijk is dat rampzalig. Probeer het u voor in te beelden, al is het maar voor één minuut: degenen die er niet op voorbereid zijn en die nu alles gaan verliezen.

Zoals Sophie, studente die in een kledingwinkel werkte om haar ouders (die het zelf ook moeilijk hebben) om haar studies te betalen. Hoe gaat ze nu haar studentenkot en haar eten betalen?

Zoals Daan, die een restaurant werkt, die de gevolgen heeft gevoeld van de sluiting in de eerste lockdown, die zoveel had geïnvesteerd in materiaal om zijn restaurant uit te rusten (professionele oven en frituurinstallatie, gloednieuw meubilair, enz.) en daarna om het aan de corona-maatregelen aan te passen (plexiglaswanden, alcoholgel, enz.).  Al die investeringen… vergeefs.

Zoals Florence, een jonge vrouw die al haar spaargeld had gebruikt om een kapsalon te openen en die nu alles verliest. Ze woont alleen met haar dochtertje van twee, ze weet niet hoe ze die de volgende maand eten gaat kunnen geven en hoe ze de gas- en elektriciteitsrekening gaat betalen.

Laat ons – nu ieder van ons aan de eindejaarsfeesten denkt – denken aan degene die voor onze deur zullen moeten slapen.

Aan degenen die met deze tweede lockdown hun woning gaan verliezen en die  geen ‘kot’ meer hebben om in te blijven.

Aan degenen die van de ene dag op de andere alles hebben verloren en die moeten even hard tegen het virus als tegen de honger en koude moeten vechten.

Een gift van 20, 40 of 60 euro vormt al een onmisbare steun voor het behoud van onze centra en diensten, ten bate van de allerarmsten.  Met uw steun kunnen we Sophie, Daan of Florence opvangen en hen een maaltijd, een douche, een koffie of een tijdelijk onderdak bieden.

Dank u om hen te helpen in deze uitzonderlijke crisissituatie. En dank vooral, in hun naam, voor wat u concreet doet.

Ik doe een gift
Ik doe een gift via Paypal

Als u in totaal 40 euro of meer schenkt, dan sturen we u in maart 2021 een fiscaal attest.

U geniet een uitzonderlijke fiscale korting van 60% van het totaal van uw giften in het kalenderjaar 2020 (volgens de voorwaarden voorzien in artikel 145/33 van het WIB 1992).

  • 0
Dakloosheid: altijd een optie, hoe je leven ook loopt 1024 689 L'Ilot

Dakloosheid: altijd een optie, hoe je leven ook loopt

Krant van de schenkers - Septembre 2020

Het traject van Julie bij de diensten van 't Eilandje

Aan de inkom van het dagopvangcentrum, waar daklozen zoals Julie toegang hebben tot eerstelijnsdiensten (wasserij, bagagebewaring, maaltijden, douches, enz.).

Julie is via ons Dagopvangcentrum gegaan. Verscheidene maanden lang heeft ‘t Eilandje haar dus noodopvang geboden; ze is er naartoe gegaan om van de eerstelijnsdiensten gebruik te kunnen maken.

Zo kon ze onder andere een douche nemen, uitrusten eten en drinken. Voor ‘t Eilandje is die noodopvang een manier om de allerzwaksten of mensen in nood te kunnen bereiken en alvast hun meest dringende noden te kunnen lenigen, voor we een gepersonaliseerde begeleiding uittekenen.

De teams van ‘t Eilandje bieden een ondersteuning die aangepast is aan eenieders specifieke problemen: opnieuw een woning, een opleiding of een job zoeken, budgetbegeleiding, het ziekenfonds weer in orde brengen, enz.

Julie heeft psychosociale begeleiding gekregen.  Ze werd gehoord, door actief, welwillend en empathisch te luisteren. In die gesprekken kon Julie haar lijden, haar angsten openlijk uitspreken: het geweld dat ze had ondergaan, hoe moeilijk het was om haar zoontje in normale omstandigheden te zien, haar vooruitzichten voor de toekomst, ...

Parallel daarmee werd ze ondersteund om administratief alles weer op orde te krijgen, met name een opvolging van alle stappen om opnieuw aan inkomen te krijgen.

Julie werd ook opgevangen in ons opvangtehuis voor vrouwen & kinderen. Ze had er een kamer, zodat ze opnieuw samen was met haar zoontje, die tot dan bij een vriendin was gebleven. Zo konden ze opnieuw samen tijd doorbrengen en sliepen ze weer onder hetzelfde dak.

‘t Eilandje heeft drie opvangtehuizen, waarvan één voor vrouwen en gezinnen. Elk van die huizen biedt onderdak en psychosociale begeleiding aan de daklozen.

Elk opvangtehuis is een huis “op mensenmaat”, waar we de opvangcapaciteit bewust beperkt houden om het welzijn en de geborgenheid van elke bewoner te behouden.

Iedereen die in een opvangtehuis verblijft, krijgt een begeleiding op maat die aangepast is aan zijn noden. Met één doelstelling: Definitief weg van de straat raken.

Dit verblijf in een opvangtehuis heeft Julie de kans gegeven om een zekere stabiliteit te vinden door een stand van zaken op te maken van haar eigen situatie. Die begeleiding is vruchtbaar gebleken Julie heeft opnieuw een job, en daarna ook opnieuw een onderdak gevonden. Ze heeft haar nieuwe start in alle sereniteit kunnen nemen.

Het verhaal van Julie is goed afgelopen. Op dit moment zijn andere mannen, vrouwen en kinderen nog steeds dakloos. En voor elk van hen staan de deuren van ‘t Eilandje open.

* Schuilnaam

Wat is de verhouding mannen/vrouwen bij de daklozen?

Sinds 2008 telt het Steunpunt voor de Brusselse sector van de daklozenhulp (Bruss’Help) om de twee jaar het aantal daklozen in de hoofdstad.

Bij de laatste telling (2018) waren de mannen, net zoals in de eerdere tellingen, oververtegenwoordigd tegenover de vrouwen: 22,4 % van de daklozen zouden vrouwen zijn. We weten echter dat deze cijfers niet weergeven hoeveel vrouwen echt dakloos zijn: om de gevaren van de straat te vermijden, kiezen heel wat vrouwen vaak voor geïmproviseerde oplossingen …

De laatste jaren zien we een stijging van het aantal vrouwen dat op straat leeft: 68 % meer in de openbare ruimte tegenover de vorige telling (155 in 2018 tegenover 75 in 2016). Dat cijfers is bijzonder alarmerend als we weten met welke moeilijkheden dakloze vrouwen te kampen hebben.

Het zijn ook sterk uiteenlopende situaties: vrouwen die het slachtoffer zijn van intrafamiliaal geweld en/of partnergeweld, vrouwen zonder papieren, vrouwen met ernstige psychologische stoornissen, enz.

't Eilandje in 2019

Elke gift van minimum 40 euro geeft recht op een belastingvermindering.

Voor giften in 2020 geniet u een uitzonderlijke belastingvermindering van 60% (volgens de voorwaarden voorzien in artikel 145/33 van het WIB 1992).

Ik doe een gift
  • 0
BESTEL ETEN VAN ‘T EILANDJE! 1024 681 L'Ilot

BESTEL ETEN VAN ‘T EILANDJE!

In deze crisis kunnen we niet zonder jullie steun.

Wanneer je met Eten van ‘t Eilandje, ‘t Eilandje steunt! Er is geen sprake van om de mensen achter te laten die nu meer dan ooit, nood hebben aan de eerstelijnsdiensten (zich kunnen wassen, eten, warm en veilig slapen, verzorging, …).

Eet ‘ns iets heel anders zonder de deur uit te gaan en steun ‘t Eilandje door onze bokalen te kopen!

Eten van ‘t Eilandje heeft een aanbod met vier vegetarische en biologische recepten: HUMMUS met kurkuma en citroen, KAVIAAR met feta en amandelen, TAPENADE met Brusselse champignons en PESTO met aterkers van ‘La Fontaine’ uit Laken.

Deze bokalen worden verkocht voor 10 euro per stuk en wachten op één ding: dat je ze bestelt! Na aftrek van de reële kosten, wordt de helft van de prijs rechtstreeks aangewend om te zorgen dat de vzw haar activiteiten kan voortzetten.

 

Ik bestel !

  • 0
LOGBOEK VAN DE LOCKDOWN VOOR WIE HET AL MOEILIJK HAD #COVID19 1024 576 L'Ilot

LOGBOEK VAN DE LOCKDOWN VOOR WIE HET AL MOEILIJK HAD #COVID19

Om de verspreiding van het Covid-19-virus in ons land, en ruimer in Europa en zelfs in Europa te beperken, werd elke burger opgeroepen om ‘in zijn kot’ te blijven. Maar ieder van ons heeft die lockdown heel anders beleefd !

Bij ‘t Eilandje hebben we besloten om je te laten volgen wat de maatschappelijk werk(st)ers beleven. In je kot blijven als je geen kot hebt, is de dagelijkse realiteit van de mensen die we elke dag, elk jaar, sinds 60 jaar begeleiden.

# Aflevering 1: Philip in het dagopvangcentrum

☆ Philip Debuck is directeur van het Dagopvangcentrum van ‘t Eilandje. Dat is 7d/7 open, en in normale tijden verdeelt het meer dan 25 ontbijten en 45 middagmalen met bediening aan tafel.

☆ Sinds woensdag 18 maart, toen de lockdown-maatregelen werden verstrengd, hebben de hygiënemaatregelen die met Covid-19 samenhangen ons genoodzaakt om onze dienstverlening aan te passen, om die te kunnen laten doorlopen. Dat maakt dat de maaltijden nu afgehaald worden, op het Sint-Gillisvoorplein.

☆ Aangezien de meeste andere sociale restaurants hun deuren hebben gesloten, door een gebrek aan personeel of materiaal, wordt de vraag naar maaltijden elke dag groter. Vandaag hebben we 45 ontbijten en meer dan 70 middagmalen uitgedeeld.

# Aflevering 2: Stefan van het crisisopvanghuis voor vrouwen en gezinnen

☆ Stefan is gespecialiseerd opvoeder in ons crisisopvanghuis voor vrouwen en gezinnen.

☆ Een lockdown is niet vanzelfsprekend als je in groep samenwoont. Zeker niet als je je huisgenoten niet te kiezen hebt…. En dan zijn alle recreatieve activiteiten opgeschort om de wisselwerking met de buitenwereld maximaal te beperken.

☆ Maar het team geeft zich 300% om de dagelijkse realiteit te verzachten. “Het loopt.” Dank je om hen de kans te geven om te blijven werken.

# Aflevering 3: Estelle van het opvanghuis voor mannen

☆ Estelle is maatschappelijk werkster in het opvanghuis voor mannen in Brussel.

☆ Een van de grootste moeilijkheden voor de 22 bewoners is dat ze geen fysiek contact meer hebben met hun familie en kinderen. Buitengaan mag niet meer, maar het team maakt maximaal gebruik van het stukje groen dat het opvanghuis heeft.

☆ De sfeer blijft steevast goed en we wachten vol ongeduld tot alles weer normaal wordt.

# Aflevering 4: Natalia, preventie-adviseUr

☆ Natalia is, onder andere, preventie-adviseur bij ‘t Eilandje.

☆ Ons team blijft erg hard werken op het terrein, maar niet eender hoe. Zowel de medewerkers als de gebruikers moeten de beschermings- en preventiemaatregelen naleven. ‘Ik sta op met een masker en ga slapen met handschoenen’: deze voortdurende aandacht maakt dat ’t Eilandje kan blijven doorwerken.

☆ We beginnen materiaal en middelen door te krijgen, die ook nodig zijn voor de goede werking van ‘t Eilandje.

# Aflevering 5: Julie van de Dienst Thuisbegeleiding van ‘t Eilandje

☆ Julie is maatschappelijk werkster bij de Thuisbegeleidingsdienst van ‘t Eilandje.

☆ Haar dagelijks werk bestond uit ontmoetingen, buiten en bij mensen thuis. Nu zit ze aan de telefoon gekluisterd om ondanks alles de band met de gebruikers en hun netwerken te behouden. Zelfs via dat kanaal moet je de belangrijke signalen opvangen en interpreteren.

☆ De sociale ongelijkheden worden aan het licht gebracht door de crisis en de sluiting van de structuren waarvan onze gebruikers gewoonlijk gebruik van maken. We proberen hen alternatieven voor te stellen.

☆ Om je aan te passen, moet je creatief zijn.

# Aflevering 6: Philip van het dagopvangcentrum

☆ Philip is directeur van het dagopvangcentrum van ‘t Eilandje.

☆ We ontvangen veel voorstellen van jullie om ons te steunen, zowel voeding of maskers, en dat is ontzettend belangrijk. We rekenen op jullie om ons ook na de lockdown te blijven steunen.

☆ Ondanks alles hebben we vandaag giften nodig om de werking van ’t Eilandje te behouden.

# Aflevering 7: Henri van het opvanghuis voor mannen in Jumet

☆ Henri is opvoeder in het opvanghuis voor mannen in Jumet.

☆ De bewoners hebben er individuele kamers, wat het makkelijk maakt om de fysieke afstand te bewaren. Iedereen leeft de diverse veiligheidsmaatregelen zoals de lockdown goed na.

☆ Allemaal ‘n goede lockdown gewenst.

# Aflevering 8: Linda van het dagopvangcentrum

☆ Linda is maatschappelijk werkster in ’t Eilandje.

☆ Het maatschappelijk werk werd afgeremd door de crisis maar de teams passen zich aan. Dat maakt dat sommigen taken opnamen die niet in hun takenpakket zitten. Maar eenieder gaat er 100% voor, wat de opdracht ook is.

☆ Een dergelijke crisissituatie is ook de gelegenheid voor de medewerkers om elkaar beter te leren kennen.

# Aflevering 9: Sandro Alberto van dagopvang ‘Le Clos’

☆ Sandro Alberto is vrijwilliger in het dagcentrum ‘Le Clos’.

☆ Hij was verrast dat zoveel mensen getroffen werden door de crisis die met het Corona-virus samenhangt. Gelukkig bleef ‘t Eilandje actief en blijven alle teams up and running.

☆ Dank aan alle teams dat ze steeds ‘aanwezig’ gaven.

# Aflevering 10: Valentin van Eten van ‘t Eilandje

☆ Valentin is vrijwilliger bij ‘t Eilandje.

☆ Hij bezorgt de leveringen van Eten van ‘t Eilandje per fiets. Tijdens de lockdown werd het aanbod aangepast en het richt zich vooral tot particulieren.

☆ Voor de leveringen: het is vrijdag!

# Aflevering 11: Camille van de Dienst Thuisbegeleiding

☆ Camille is maatschappelijk werkster bij ’t Eilandje.

☆ De opdracht van de maatschappelijk werkers is vaak moeilijker geworden doordat bepaalde diensten stilliggen en doordat op het terrein veel voorzorgsmaatregelen moeten worden genomen.

☆ Nogmaals, aanpassen is de oplossing.

# Aflevering 12: Khalid van het opvanghuis voor mannen

☆ Khalid is kok van het opvanghuis voor mannen in Brussel.

☆ Ter gelegenheid van de eerste dag van de ramadan, hebben de bewoners een tajine en soep gegeten.

☆ Bewoners en teamleden hebben meegewerkt om dat allemaal klaar te maken.

# Aflevering 13: Ariane van de Algemene Directie van ‘t EIlandje

☆ Ariane is algemeen directeur van ‘t Eilandje.

☆ Het zal niet voor iedereen mogelijk zijn om terug te gaan naar de situatie van vroeger. We zien het aantal mensen dat bij ons aanklopt voor hulp, stijgen.

☆ ‘t Eilandje doet een oproep om een ambitieus beleid te voeren om een einde te maken aan dakloosheid.

  • 0
L’INJUSTE DESTIN DU PANGOLIN 1024 683 L'Ilot

L’INJUSTE DESTIN DU PANGOLIN

Het onterechte lot van de pangolin, een vervolgverhaal op de radio van radio RTBf-La Première, is een kroniek van de Covid-19-crisis en is nu als boek uitgegeven. De auteursrechten en de opbrengsten worden doorgestort aan drie verenigingen: ‘t Eilandje, Cœur SDF en het Plateforme Citoyenne BXLRefugees.

Vragen aan Myriam Leroy

Wat was de bedoeling van het projeCt?

Het boek documenteert de crisis. Het was een beetje een voorwendsel om te spreken over de dingen die waar we allemaal doorheen gaan, om te spreken over die onrustwekkende informatie die men ons geeft tot we er misselijk van worden, over dat ding dat we niet moeten vergeten. Door het te documenteren in de vorm van fictie, konen we ons als auteurs amuseren bij het werk, en we hadden allemaal het gevoel, zonder dat we daar precies de vinger konden op leggen, dat het goed zou kunnen zijn om een spoor te bewaren van dit ding om het te herinneren, om het niet te vergeten. Ik denk dat de toon van de tekst ook verandert doorheen de tijd. Aan het einde vertellen we de dingen helemaal niet meer op dezelfde manier als in het begin. Aan het begin is het erg zenuwachtig, we vroegen ons af hoe het allemaal ging aflopen, of we niet allemaal gingen sterven. Aan het einde mindert dat een beetje, en dat laat ruimte voor dingen die meer humoristisch, meer anekdotisch zijn. Ik denk dat het idee echt was om de vinger aan de pols te houden, naar de situatie toe en bij onszelf, en om daar een spoor van te bewaren.

De overstap van een gesproken naar een geschreven verhaal …?

Bij aanvang was het echt een radioproject. Het was niet als boek bedoeld. Het is eerder een herinnering. Het boek is een herinnering aan het vervolgverhaal op de radio. De radio is een medium waar veel mensen zich hebben teruggetrokken. We zagen een terugkeer naar de traditionele media. De mensen wilden informatie van een bron die ze betrouwbaar vonden. We hebben de indruk dat er zelden zoveel naar de radio werd geluisterd als tijdens de lockdown.

Waarom hebt u besloten om verenIgingen te steunen, waaronder ‘t Eilandje?

We hebben het altijd onbetamelijk gevonden om een dergelijk boek voor eigen gewin te verkopen. Ik spreek voor mezelf: ik het gemerkt dat verenigingen concreet steunen, een manier was om met beide voeten in de werkelijkheid te blijven en om je niet helemaal nutteloos en machteloos te voelen. In deze crisis vond ik het bijzonder beangstigend dat je niets kon doen. Een financieel duwtje in de rug geven, of die verengingen op het terrein een handje helpen, dat heeft mij persoonlijk deugd gedaan. Ik denk dat ik niet de enige van de auteurs van het boek ben die zich heeft geëngageerd.

Jérôme Colin heeft voorgesteld om het voor verenigingen te doen, wat ons vanzelfsprekend leek. Hij heeft ons toen gevraagd om verenigingen voor te stellen. De drie die werden gekozen, waren degene die het vaakst genoemd worden, en het zouden er dus ook drie andere kunnen geweest zijn.

De vraag van dakloosheid heeft iedereen zich gesteld in de Covid-periode. We bleven maar denken over dingen als thuis, huis, grondgebied, vrijheid. Over huis als bescherming, als tweede huid, als een scherm tussen jezelf en de gevaren van de wereld. We hebben allemaal gedacht aan mensen die slecht behuisd zijn, en zeker ook aan degene die helemaal géén huis hebben. Deze crisis heeft een pijnlijk licht geworpen op de dingen die we allemaal al wisten, maar nu kan men er niet meer omheen dat er diepe en structurele ongelijkheden zijn, dat mensen aan hun lot worden overgelaten, dat mensen compleet worden achtergelaten.

  • 0
EEN KORTE GIDS VOOR MATERIËLE GIFTEN 560 315 L'Ilot

EEN KORTE GIDS VOOR MATERIËLE GIFTEN

Velen onder jullie steunen ons met materiële giften, waarvoor we dankbaar zijn. Om dat gemakkelijker te maken, hebben we hier enkele praktische tips.

Startpakket voor huurders

Hier vind je een lijst * met de dingen die we regelmatig nodig hebben wanneer we mensen opnieuw in een woning kunnen laten intrekken.

VOORWaARDEN

We dringen er wel op aan dat de dingen proper en in goede staat zijn.

Aangezien de woningen klein zijn, hebben we liever kleine meubelen.

Geschonken kleding wordt beheerd door andere organisaties, zoals Les Petits Riens, die over de gepaste infrastructuur beschikken om de stocks te verwerken. Voor kleding neem je dus beter eerst met hen contact. Die organisaties steunen ons door ons te bezorgen wat we nodig hebben.

Voor meer info over het startpakket voor huurders, kan je contact nemen met Xavier: x.vankerrebrouck@ilot.be

Voor een aanbod van goederen die niet in de lijst staan, neem je best contact op met Nina: donnerie@ilot.be

Omdat onze teams om het terrein het bijzonder druk hebben in deze periode, kan het even duren voor ze kunnen antwoorden. Alvast onze excuses daarvoor.

DANK JE WEL!

We zullen het je nooit vaak genoeg kunnen zeggen.

*Door de bijzondere situatie en door de urgentie ervan, kan dit artikel worden veranderd in functie van onze noden.

  • 0
DE EERSTE HONING WORDT GEOOGST IN JUMET 1024 683 L'Ilot

DE EERSTE HONING WORDT GEOOGST IN JUMET

Een absolute primeur voor het opvanghuis voor mannen in Jumet. Het is het werk van Georges, vrijwilliger, en van de bewoners: een kleine hoeveelheid honing die ze achteraan in de tuin van het opvanghuis hebben geoogst en die voor de bewoners is. We vroegen aan Georges wat uitleg bij dit project, en hij heeft meteen een oproep gedaan voor giften.

Hoe is het idee onstaan om in Jumet honing te maken?

Het idee kwam er doordat mijn zoon Simon, die directeur is van het centrum, wilde dat ik als vrijwilliger voor de tuin zou zorgen. Hij wist dat ik net begonnen was als imker; ik had mijn opleiding pas een jaar eerder afgerond… Ik heb hem dus voorgesteld om korven te zetten, in het kader van zijn ruimer project rond biodiversiteit. Hij wilde graag diverse plekken creëren die mensen aantrekken. Bijen, dat heeft altijd aantrek. Zodra alles er stond, hadden vier of bij bewoners belangstelling. He doel was ook om de belangstelling van de bewoners te wekken.

Miel de Jumet
Miel de Jumet
Hoe reageren de bewoners?

Sommige bewoners die belangstelling hadden, zijn er ondertussen niet meer. Er is een natuurlijk verloop. Sommigen hebben me gezegd dat ze graag een cursus imker wilden volgen. Ik heb mijn herwerkte cursusnota’s al doorgestuurd aan enkele bewoners.

Wat halen zij uit die ervaring?

Voor degenen die de honing mee hebben kunnen slingeren, is dat een ervaring die ze nooit gaan vergeten. Daar hebben niet zoveel mensen kunnen bij helpen, omdat het technisch complex is om daar veel mensen bij te betrekken. Maar er komen nog gelegenheden. En daarnaast is er de honing, die voor de bewoners is. Het is niet mijn bedoeling om honing te maken voor mezelf, de potten gaan naar ’t Eilandje. We beginnen met één bijenkorf, voor volgend jaar hoop ik op twee of drie korven. Dan is de opbrengst groot voor het huis in Jumet en kunnen er misschien wat potten naar een opvanghuis in Brussel of naar de Clos gaan.

Is de honing lekker?

Iedereen die ‘m geproefd heeft, zegt dat dat ze nog nooit zo’n lekkere honing hebben geproefd. We hebben niets gedaan om de smaak te beïnvloeden.

Waar komen de eerste bijenkorven vandaan?

Twee van de volkeren die in Jumet staan, komen uit de korf Caramand, van de school Rucher-Ecole “Abeille du Hain”. Vorig jaar heb ik een zwerm gekocht, in een kolonie gezet en daarna in twee verdeeld, en een van die delen is in Jumet gezet, heeft zich daar ontwikkeld en heeft daar overwinterd. We hebben er de honing kunnen uithalen. De andere zwerm werd ons geschonken door de korf Caramand en werd meteen naar Jumet gebracht. Toen ik hen vertelde over het project, waren ze meteen verkocht en hebben ze besloten om ons die zwerm cadeau te doen.

Miel de Jumet
Miel de Jumet
Een oproep om schenkingen?

Er zijn altijd imkers die ermee stoppen, of families die korven erven en niet weten wat ze ermee moeten aanvangen, en het met een maatschappelijk doel willen wegschenken. Er is slapend materiaal. Ik ben een liefhebben van oude korven die opknapwerk vragen, van kleine korfjes, … maar we hebben vooral materiaal nodig om de honing eruit te halen, eender welk imkermateriaal. Op dit moment lenen we alles en dat is technisch heel moeilijk om te organiseren. We willen graag een activiteit ontplooien en daarvoor hebben we materiaal nodig.

Miel de Jumet
Miel de Jumet

Klik hier om meer te weten over het werk dat Georges in Jumet heeft verricht.

Voor een schenking in natura, graag een berichtje aan Nina via n.closson@ilot.be.

  • 0
De periode na de crisis zal nog moeilijker zijn 940 788 L'Ilot

De periode na de crisis zal nog moeilijker zijn

Le Soir - 3 juni

Vandaag ziet de hele maatschappij, van de VN tot de buurtcomités, de omvang van de pandemie die de wereld treft. Maar de maatschappij vergeet, of heeft geen oog voor, degenen die gaan sterven als we hen niet wat meer aandacht geven dan de middenklasser of de BEL20.

Velen hebben het al gezegd en geschreven: de Covid-19 crisis legt de gebreken bloot van een systeem dat al langer op de rand van de afgrond stond.

Een van die gebreken is dat de maatschappij aanvaardt dat steeds meer mensen en gezinnen in extreme armoede leven, dat de maatschappij niet in staat is om de nodige middelen vrij te maken om doeltreffend iets te doen tegen de sociale, culturele en economische ongelijkheid. Tegen dakloosheid, tegen geweld binnen een koppel en binnen een gezin, tegen de uitbuiting van mensen en tegen mensenhandel, tegen discriminatie op basis van geslacht, enz.

Een maatschappij die, als enig antwoord op de oproep van volkeren die hun land moeten ontvluchten omwille van armoede of oorlog, haar grenzen wil versterken of zelfs sluiten. En zo zouden we nog kunnen doorgaan. De lijst met alles waar wij tegen zijn en waar geen deftig antwoord op komt, door een gebrek aan politieke wil, moed, grandeur.

In België overleven mannen, vrouwen en gezinnen al jaren in zeer moeilijke, onwaardige, onaanvaardbare omstandigheden. Dankzij plantrekkerij. Dankzij solidariteit uit de nabije omgeving die op kleine schaal wordt georganiseerd. Dankzij eenmalige steunacties, projecten die men steunt omdat ze “vernieuwend” zijn en daarna laat vallen, in plaats van structurele middelen te voorzien. Dankzij de inzet en de vastberadenheid van burgers die hun tijd geven, die hun (soms beperkte) middelen en/of woonplaats delen met de mensen die uit de boot vallen. Dankzij verenigingen op het terrein die zich weren om eerstelijnsdiensten aan te bieden aan de mensen die het meest uitgesloten zijn, waarbij ze blijven aanklagen, eisen dat de Staat zijn rol op zich neemt, maar ook om tot oplossingen te komen die waardiger en blijvender zijn.

Ieder van ons weet dat. De politieke verantwoordelijken weten het. Iedereen weet het. Al lang.

Die mannen, vrouwen, kinderen die gisteren nauwelijks overleefden, hebben vandaag dubbel te lijden onder de verschrikkelijke effecten van een crisis die voor iedereen moeilijk is: vele sociale restaurants en diensten waar thuislozen of mensen zonder papieren naartoe gingen, zijn dicht, het risico op kindermishandeling en op familiaal geweld voor vrouwen die nu met hun echtgenoot thuis vast zitten, stijgt, penitentiair verlof en bezoek voor gevangenen wordt ingetrokken, ouders van kinderen met een handicap krijgen geen adempauze meer, ouderen worden nog meer in de eenzaamheid gedrukt, enz.

En verder, voor vele mensen, het verlies van inkomsten.

Gedeeltelijk voor wie tegen wil en dank economische werkloos wordt (ja, ook al denkt Jambon er anders over). Ik ga niet het lijstje van alle betrokken beroepen maken, dat hebben anderen al gemaakt. Voor hen zal er een tussenkomst van de Staat zijn, die niet alles compenseert, maar het zal een beetje helpen.

Al degenen die in de coulissen van het systeem werkten, gaan van ‘moeizaam overleven’ naar ... NIETS. Daarmee bedoel ik de kleine jobkes ‘in het zwart’, waar iedereen kritiek op heeft maar waar iedereen, particulier of bedrijfsleider met weinig scrupules, graag gebruik van maakt: de loodgieters, bezetters, tegelzetters, tuinmannen, huishoudhulpen, ... Enz. Van de ene dag op de andere heeft men geen beroep meer op hen gedaan. Van de ene dag op de andere haalde het niets meer uit om, in de buurten die gekend waren voor koppelbazen die goedkope werkkrachten zochten, de volgende dag af te wachten tot een auto stopt en hen een dag werk voor een paar euro biedt, zodat ze ‘s avonds te eten hebben. Daarmee bedoel ik ook de vrouwen die om economische redenen hun lichaam moeten verkopen. Van de ene dag op de andere hebben hun klanten geen beroep meer op hen gedaan. In andere omstandigheden zouden we redenen te over gehad hebben om blij te zijn dat deze extreme vorm van geweld verdween. Maar nu blijven die vrouwen berooid achter en daar zijn ze niet op voorbereid.

Die mensen die in de schaduwzone werkten, of moet ik zeggen: die slachtoffers van een systeem met gigantische gebreken, dat zei dat het hen nodig had maar hen nu laat vallen, al die mensen komen nu bij de mensen die eerder al gebruik maakten van de diensten voor thuislozen. In het dagcentrum van ‘t Eilandje, op het SInt-GIllisvoorplein, wordt de rij elk dag langer: bij de vertrouwde gezichten die al maanden, zelfs al jaren gebruik maken van onze diensten, komen nieuwe gezichten. Met geboden hoofd, met nog een tik meer schaamte dan de anderen vragen ze een maaltijd, een voedselpakket.

Onze teams zullen zo lang mogelijk aan die stijgende vraag voldoen, zo lang ze kunnen, met inzet en vastberadenheid.

Onze werking is sowieso al complex, omdat het aantal mensen dat bij ons aanklopt jaar na jaar stijgt, maar ook omdat de omstandigheden waarin onze teams moeten werken steeds moeilijker worden: onvoldoende financiële middelen, te beperkte teams, een infrastructuur die niet voorzien is op de stijgende vraag en op het veranderende publiek (steeds meer vrouwen, gezinnen, niet-begeleide minderjarigen, steeds meer psychologische en verslavingsproblematieken, ...), de uitputting van een deel van onze medewerkers die in moeilijke beroepen werken(elke dag mensen begeleiden die de gevolgen van deze uitsluitende maatschappij aan den lijve ondervinden) met zware uurroosters die totaal niet te rijmen vallen met het gezinsleven.

Toen de coronacrisis uitbrak, hebben al onze medewerkers, ondanks de afwezigheid van beschermingsmateriaal, ondanks de schrik om het virus mee naar huis te nemen en familieleden te besmetten, uitgesproken dat ze vastberaden zijn om al onze diensten open te houden.

Ondertussen staan ze al drie weken elke dag, 24u/24 paraat. In de diensten waar de naleving van de hygiëneregels en van de social distancing nog complexer zijn dan eender waar anders, bieden ze het hoofd aan de moeilijkheden van de isolatie. Ze proberen de opgevangen mensen gerust te stellen en hen te informeren over de voorzorgsmaatregelen die ze in acht moeten nemen, ze halen de spanningen weg die ontstaan door de isolatie in kleine ruimten, kalmeren degenen die het door hun geestelijke gezondheid moeilijk kunnen begrijpen, helpen anderen door onthoudings- of decompressiecrisissen te raken, organiseren spelletjes zodat de kinderen (die al getroffen zijn doordat ze de rest van het jaar rondzweren) nog iets van jun onschuld en van hun energie behouden.

Zelf heb ik de sector voor de hulp aan thuislozen vijf jaren geleden leren kennen, toen ik aan het hoofd kwam van de vzw ‘t Eilandje. Elke dag opnieuw sta ik verwonderd en blijf ik me ook verwonderen over de inzet van de mensen, medewerkers of vrijwilligers, die er actief zijn.

Nu weet ik dat mijn teams nu al weten dat het na Covid-19 nog harder zal worden.

We verwachten dat de overheidsbudgetten die voor deze sector waren bestemd, zullen worden aangewend om deze crisis onder controle te krijgen, ten nadele van de budgetten om structurele antwoorden te blijven bouwen. We verwachten elke dag iets meer mensen te zien komen die het nog “volhielden” in een “precaire thuis” maar die nu stilaan onderuitgaan.

Voor ‘t Eilandje staat een einde maken aan dakloosheid centraal. Hier en op andere plaatsen op deze planeet werken ook andere organisaties daaraan, en sommigen komen in de buurt.

We zullen er onverdroten blijven aan werken, omdat er antwoorden zijn, omdat we die antwoorden kunnen opbouwen en uitwerken met onze partners uit de sector, omdat het een kwestie van menselijke waardigheid is om te zorgen dat iedereen in deze maatschappij een kwalitatieve plaats heeft, een plaats die hij kiest.

‘t Eilandje zal er zijn om die mensen te steunen, degenen die we al kennen en de nieuwe. Maar ook om een ander maatschappijmodel te eisen.

In naam van alle medewerkers en medewerksters, in dienst of als vrijwilliger, die elke dag paraat staan om ons publiek te helpen: Adélie, Ahmed, Alain, Alain, Alexandra, Alicia, Alix, Amandine, Amina, Amira, Angelina, Anita, Anjel, Anne, Anthony, Apolline, Arnaud, Aude, Audrey, Aurélie, Aurore, Axelle, Béatrice, Bertrand, Boris, Brieux, Camille, Carmen, Carmine, Carolina, Catherine, Catherine, Cédric, Chantal, Chloé, Christelle, Christian, Cintia, Claire, Claudine, Clemente, Corine, Dairo, Damien, Daniel, Denis, Diego, Dominique, Eddy, Eldy, Elena, Estelle, Estelle, Esther, Etienne, Evelyn, Fanny, Faten, Flore, Francesca, Françoise, Gabrielle, Gaetan, Gilles, Hakim, Héloïse, Henri, Ioana, Isabelle, Isabelle, Jacques, Jawad, Jawad, Jean-Luc, Jérémy, Jo, Joëlle, Jose, Josette, Judite, Julie, Juliette, Julliard, Junior, Kasole, Khalid, Khalid, Khalid, Laetitia, Larry, Laura, Laurence, Laurent, Laurent, Léonor, L’Houcine, Linda, Loïc, Ludovic, Mabrouk, Malik, Manon, Manon, Marcel, Marie Paule, Marine, Marta, Martine, Martine, Matthieu, Maryse, Maurice, Max, Mélina, Michelle, Mireille, Mohamed, Mohamed, Morgane, Mustapha, Myriam, Myrjam, Nadia, Nam, Nastassja, Natalia, Nathalie, Nathalie, Nicolas, Nicole, Nikola, Nikolaï, Océane, Papy, Pascale, Pascale, Paul, Paul, Paulette, Philip, Philippe, Pierre-Arthur, Providence, Quentin, Quentin, Rachid, Rahma, Raphaël, Renan, Richard, Roger, Selahattin, Serge, Silvia, Simon, Simone, Sixtine, Sonja, Sophie, Steeve, Stephan, Stéphane, Stéphanie, Tenimba, Thibault, Valentin, Valérie, Valérie, Vanessa, Véronique, Véronique, Walid, Xavier, en Yasmina.

Ariane Dierickx

Algemeen Directeur van ‘t Eilandje