In het kloppende hart van onze steden, achter de heldere gevels en glinsterende etalages, liggen verhalen die onzichtbaar zijn voor het blote oog, levens die overschaduwd worden door de schaduw van dakloosheid. Een van deze verhalen is dat van Isabelle, die sinds haar 16e dakloos is. Ze is nu 52. Net als iedereen hoopte ze op een gelukkig leven, een baan, een huis, een normaal leven. Tot het zoveelste keerpunt: de scheiding van haar ontrouwe partner, de ontdekking van onbetaalde huur, uitzetting en opnieuw het geweld van de straat.
Door middel van Isabelle's aangrijpende getuigenis wil 't Eilandje ons eraan herinneren dat "het niet alleen andere mensen overkomt" en dat mensen die nooit voorbestemd waren voor dakloosheid en bestaansonzekerheid ook dakloos kunnen worden. Isabelle deelt met ons haar levensreis, getekend door ontberingen: het verlies van haar vader, haar voortdurende steun ondanks zijn ziekte van Alzheimer, het geweld en misbruik waar ze mee te maken kreeg, en haar strijd om te blijven hopen en vooruit te gaan ondanks wanhoop.
JE KIEST ER NIET VOOR OM OP STRAAT TE
BELANDEN. PLOTS OVERKOMT JE IETS.
Het globale begeleidingsaanbod dat ‘t Eilandje aanbiedt, geeft de kans om die vernietigende cyclus te doorbreken en biedt niet alleen onderdak, maar ook steun bij de wederopbouw van verwoeste levens. het verhaal van Isabelle, hoewel getekend door momenten van diepe ellende, is er ook een van hoop en genezing dankzij de interventie van 't Eilandje. Vandaag de dag maakt Isabelle regelmatig gebruik van het Circé dagcentrum van het Eilandje voor dakloze vrouwen, waar ze kan douchen, rusten en psychosociale ondersteuning krijgt in een veilige, rustgevende omgeving.
Foto's: © Layla Aerts
"Het is de eerste keer dat ik alleen op straat sta, hoewel ik er al 30 jaar kom."
Het keerpunt kwam een paar weken geleden. Tot die tijd leefde ik op straat met mijn vader. Hij is 72 jaar oud en heeft me altijd geholpen. Hij leed al een paar jaar aan Alzheimer, maar hij stond altijd aan mijn zijde.
Samen, met zijn kleine pensioen en mijn ziektekostenverzekering, konden we ons af en toe nog een nacht in een hotel veroorloven. Maar een paar weken geleden werd hij na een hartstilstand opgenomen in het ziekenhuis van César de Paepe. Nu zijn zijn benen verlamd en woon ik alleen.
Het is de eerste keer dat ik alleen op straat sta, hoewel ik er al 30 jaar kom. Voordat ik bij mijn vader was, had ik een vriendje, Sofiane, die ik ontmoette in het metrostation Botanique. Hij was gewelddadig en zette me aan tot drugsgebruik. Hij stierf uiteindelijk twee jaar geleden. Een jaar na mijn moeder. Zijn dood was nog een schok.
Een paar weken geleden stond ik voor het eerst alleen op straat. Dit leidde ertoe dat ik een zelfmoordpoging deed nadat ik was verkracht. Ik sliep in een hotel toen ik op straat werd aangesproken door een vrouw die acht maanden zwanger was. Ik zei haar dat ze met me mee mocht komen, zolang ze maar alleen kwam. Ik was niet van plan om een vrouw die acht maanden zwanger was op straat achter te laten...
Uiteindelijk kwam ze met iemand die ze aan me voorstelde als haar neef. We gingen naar de slaapkamer, zij gingen naar de badkamer en riepen me. Ik had het al begrepen. Ik ging naar binnen en ze deden de deur dicht. Mijn gezicht werd ingeslagen, zij zat met haar hele gewicht op mijn benen en hij verkrachtte me. Toen probeerde ik mezelf te neuken, maar ik miste.
"Zonder 't Eilandje zou ik zijn gestorven. Circé heeft mijn leven gered."
Sindsdien, en zonder "t Eilandje, zou ik dood zijn. Jij hebt mijn leven gered. Circé heeft mijn leven gered. Ik voel me daar beschermd. Ze luisteren niet op dezelfde manier naar mij, we kunnen echt met elkaar praten. De werkers zien dat ik me niet goed voel. Als ik me down voel. Als ik wil huilen of donkere gedachten heb. Ik ben er duidelijk nog niet klaar voor om mannen te zien.
Maar ik boek nog steeds vooruitgang. Over een paar maanden, kreeg ik onlangs een telefoontje, krijg ik een flat. Ik ben de eerste op de lijst. Zo kan ik weer een normaal leven leiden, zoals normale mensen. Het is onbetaalbaar. Ik zal mijn kinderen en kleinkinderen kunnen zien. Mijn enige wens vandaag is omringd te zijn.
"Mijn dochters denken veel aan me, zij zijn de eersten die me bellen."
In mijn ongeluk heb ik geluk. Ik heb nooit contact gehad met mijn ouders, die al die jaren op straat goed voor mijn kinderen hebben gezorgd. Dankzij hen ben ik nu oma van twee jongetjes en twee meisjes, geboren op 30 december 2023. Mijn dochters denken veel aan me, ze zijn de eersten die me bellen: "Mama, waar ben je? Waar slaap je? Heb je geld nodig?"
Als ze het zich konden veroorloven, namen ze me mee naar huis. Ze hebben me nooit veroordeeld. Toen ik ze kreeg, was ik nog zo jong. Mijn eerste toen ik 17 was. Ik woonde nog bij mijn ouders, toen kreeg ik mijn tweede kleintje, in mijn eigen huis. Een kleine flat, maar met alles wat ik nodig had. Ik dacht dat ik gelukkig zou zijn, net als iedereen. Maar toen verloor ik alles en dat brak me. Het was moeilijk. Mijn partner, die alles op zijn naam had gezet, stopte met betalen. En hij bedroog me. We gingen uit elkaar en ik werd vader en moeder van mijn kinderen. Sindsdien leef ik al jaren op een half hart, maar ik blijf vechten.
Hoe u kunt helpen
Jouw steun is cruciaal. Elk gebaar telt om een verschil te maken in het leven van daklozen. We nodigen u uit om in contact te blijven met 't Eilandje, onze acties te volgen en te ontdekken hoe we samen dakloosheid kunnen helpen voorkomen en bestrijden.
Wil je op een meer praktische manier helpen?
Je kunt ook een donatie doen om ons op een praktische manier te steunen. Ontdek hier hoe jouw donatie ons helpt om de continuïteit van onze diensten te garanderen, want dankzij jou kunnen we onze buren helpen.
Elke daad telt, doe vandaag nog een gift:
Met de steun van
Leave a Reply
You must belogged in to post a comment.