fbpx
Posts Tagged :

sans-abri

2022: Tussen crisissen en sociale vernieuwingen 1024 576 L'Ilot

2022: Tussen crisissen en sociale vernieuwingen

Zuidstation – 2023 ©Arnaud Ghys

“Mijn huisbaas heeft ons uit ons appartement gezet. Ik kon niet meer volgen… “.

Dat zijn de woorden van Julie*,’een jonge mama van 24 jaar, toen ze in ons Opvanghuis voor vrouwen en gezinnen aankwam.

Haar pijnlijk verhaal is een triestige illustratie van de ravages die zijn veroorzaakt door de diverse crisissen die zovele gezinnen keihard hebben geraakt in 2022.

Julie* heeft twee kinderen: Rose* en Léo*, een tweeling van zes jaar. Doordat ze van haar gewelddadige partner gescheiden is, moest de jonge vrouw alleen voor alles instaan. Met haar loon als gezinshulp kon ze de stijgende energieprijzen en het duurdere leven in het algemeen niet meer opvangen.

Na weken zonder voldoende eten, zonder verwarming en herinneringen aan onbetaalde facturen in de brievenbus, heeft de weinig gewetensvolle huisbaas Julie uit het appartement gezet.

Het gezin stond op straat, in het midden van de winter.

Toen Julie in ons Opvanghuis voor vrouwen en gezinnen aankwam, zei ze tijdens het eerste gesprek met onze maatschappelijk assistente, compleet in paniek: “Ik ben bang dat men mijn kinderen zal afnemen”.

De beproeving die dit gezin heeft doorgemaakt, is zeker geen alleenstaand geval. Steeds meer zeer kwetsbare vrouwen, mannen en kinderen doen een beroep op onze diensten. Onze teams moeten momenteel heel creatief en ingenieus voor de dag komen want ze hebben geen extra middelen.

De energiecrisis heeft ons allemaal getroffen. Zowel de mensen die we begeleiden als onze structuur zelf. Bij ‘t Eilandje moeten we het hoofd bieden aan kosten, energierekeningen en loonkosten die door het dak gaan, zonder dat die stijgingen gecompenseerd worden door overheidssteun. Nochtans zijn de taken die ons team elk dag opnieuw uitvoert, van openbaar nut.

We moeten de stijging van de loonkosten, van de rekeningen voor verwarming en elektriciteit, voor de eerstelijnshulp die we bieden aan de mensen die bij ons verblijven of bij ons aankloppen, volledig zelf dragen...

Ook al stijgen de prijzen van gas een elektriciteit minder heftig sinds hun piek in de zomer van 2022, de prijzen zijn nog altijd drie keer hoger dan in begin 2021.

Ondanks die stijgingen hebben we kunnen rekenen op onze schenkers en schenksters en ik ben bijzonder dankbaar voor hun solidariteit. Want in deze moeilijke tijden, is hun bijdrage onmisbaar!

Ik ga niet rond de pot draaien: onze financiële leefbaarheid is in het gedrang. En een ongeluk komt nooit alleen: In mei 2022 was er, zoals u weet, een verwoestende brand in ons Opvanghuis voor mannen in Jumet (meer details staan verder in dit verslag).

Gelukkig raakte niemand van de bewoners of van de leden van ons maatschappelijk team gewond. De materiële en psychologische schade daarentegen was zwaar en woog zwaar op onze financiën.

Door die situaties moesten we, met pijn in het hart, moeilijke beslissingen nemen: contracten van bepaalde duur werden niet verlengd, mensen die met pensioen gingen werden niet vervangen, er werd gesnoeid in de uitgaven, enz. De slagkracht op het terrein wordt kleiner, waardoor dus ook de dienstverlening aan ons publiek ingeperkt wordt.

We blijven vastberaden om dakloosheid weg te werken.
Daar zullen de crisissen geen afbreuk aan doen.

Nochtans, dankzij de professionele inzet van onze medewerkers en medewerksters op het terrein, heeft ’t Eilandje in 2022 heel mooie projecten kunnen opstarten en voortzetten.

Onze teams blijven vastberaden; daar zullen de crisissen geen afbreuk aan doen! Integendeel, onze werknemers en werkneemsters hebben hun inspanningen verdubbeld waardoor we in 2022 grote projecten hebben kunnen opstarten. Ter eerste hebben we in september het vierde Opvanghuis van ‘t Eilandje in Marchienne-au-Pont en de belendende Kringloopwinkel geopend.

Door dit dubbelproject concreet te maken kunnen we enerzijds onze taken voor noodopvang en psychosociale begeleiding van daklozen voortzetten en anderzijds een echt project van sociale en circulaire economie realiseren: de dakloze mannen in het Opvanghuis kunnen zich inzetten om de ingezamelde voorwerpen van de Kringloopwinkel te recyclen, zodat we die voorwerpen daarna kunnen verkopen. Met de opbrengst daarvan kunnen we de werking van ‘t Eilandje dan weer ondersteunen.

Ten tweede hebben we, dankzij het volhardend werk van de teams van ’t Eilandje, ons Dagopvangcentrum voor vrouwen kunnen openen, het eerste van zijn soort in België. Dit laagdrempelige en niet-gemengde initiatief, dat door en voor vrouwen is uitgewerkt, wil een veilige plek en een rustplaats bieden voor vrouwen die ronddolen en in een zeer kwetsbare situatie verkeren. Met dit project wil ‘t Eilandje de uitdaging opnemen van een kwalitatieve opvang die gebaseerd is op een globale aanpak die de rechten van de vrouwen respecteert en hen naar zelfstandigheid wil leiden.

Bij ‘t Eilandje concentreren we onze acties ook op mensen die dreigen dakloos te worden: mensen die in ongezonde woningen wonen, vrouwen die het slachtoffer zijn van partnergeweld, jongeren die thuis buiten gezet worden omwille van hun seksuele geaardheid, enz. Want als we die eerste nacht op straat kunnen vermijden, vermijden we vooral de teloorgang van de fysieke, psychologische en mentale gezondheid van de mensen door het geweld op straat en ook de strijd om opnieuw een woning te vinden.

Met die blijvende nieuwe structuren toont ‘t Eilandje ook dat het kan innoveren en bevestigt het haar  verankering op het terrein. Die projecten voor sociale vernieuwing en ruimer gezien alle acties van de diverse diensten van ‘t Eilandje (dienst Woningen zoeken en creëren, dienst Move-In, dienst Thuisbegeleiding, Eten van ‘t Eilandje, de Kringloopwinkel van ‘t Eilandje, de Keukens van ‘t Eilandje, onze dagopvangcentra en onze opvanghuizen) stellen nieuwe modellen voor om doeltreffend tegen dakloosheid en extreme armoede te strijden.

Op de volgende bladzijden van dit jaarverslag leest u hoe in 2022, de vrouwen en mannen die we begeleiden, opnieuw in waardige omstandigheden zijn kunnen gaan leven.

*Alias

 

 

 

Deze getuigenis is gereconstrueerd uit een aantal echte elementen die zijn verzameld en opnieuw bewerkt.

Veel leesplezier!

De daklozensector valt uit de boot voor het sociaal tarief

Vanuit de hele sector hebben we maandenlang gevraagd dat ook opvanghuizen voor daklozen het sociaal tarief voor gas en elektriciteit zouden krijgen. En wat is het resultaat? Men heeft ons straal genegeerd!
Nochtans is ons standpunt terecht: het is niet normaal dat wij de volle prijs moeten betalen voor gebouwen waar mensen verblijven die, als ze in een eigen woning zouden zitten, elk op zich recht zouden hebben op het sociaal tarief. Temeer omdat er een wettelijke bepaling bestaat die speciaal was bedoeld voor gemeenschapsvoorzieningen die personen herbergen die overduidelijk recht hebben op het sociaal tarief. OCMW’s en sociale verhuurkantoren vallen onder die regeling.

Moeten we voortaan beslissen om één dienst te sluiten om de andere open te kunnen houden? Een zekerheid: we zullen de Waalse en Brusselse overheden blijven waarschuwen voor het risico dat honderden mensen zonder woning ook zonder sociale begeleiding zullen vallen. Dat zou een ramp zijn!

Kart #6 | Verborgen dakloosheid 1024 576 L'Ilot

Kart #6 | Verborgen dakloosheid

Lange tijd was het gemakkelijk om er niet aan te denken. Of om ervan uit te gaan dat wat we zagen, klopte. “Dakloos” betekende vooral een man. Liefst ongeschoren. Met vuile kleren en gaten in zijn schoenen. Een gezicht dat getekend is door het leven. Duidelijke tekenen waarmee men “de dakloze “kan herkennen, en ook stuk voor stuk barrières. Die ons niet beletten om hun ellende te delen, maar die noodzakelijkerwijs wel voor een afstand zorgden. Een kloof tussen de man die alleen op stuk karton zat en de jonge vrouw die naar hem keek. Een vrouw die dacht dat het haar niet zou overkomen. Ja, wat zou haar niet overkomen? En waarom niet? Waarom zou je gender je beschermen tegen dakloosheid?

Die vraag is niet langer aan de orde. In 2023 is verborgen dakloosheid ook en zelfs vooral een probleem van vrouwen, weet men. Een realiteit die eerst onzichtbaar was maar die door onze recentste initiatieven, zoals het onderzoek naar geweld tegen dakloze vrouwen, aan het licht is gekomen. Met als gevolg dat ‘t Eilandje in juni het eerste Dagopvangcentrum voor vrouwen in België opent. Een eerste stap in een bewustwording, maar nog meer het begin van een nieuwe strijd die we moeten voeren. Omdat dakloosheid een duizendkoppige draak is. Waarvan de vele koppen de strijd tonen van een maatschappij die met zichzelf in de knoop ligt.

En die de betrokkenen zou doen geloven dat zij vooral zelf verantwoordelijk zijn voor hun situatie. Het drama van een tijdperk dat niet in staat om de mensen die lijden te begeleiden, maar wel de referentie is geworden als het erop aan komt om hen met de vinger te wijzen. “Hen”, dat zijn vrouwen waarvan het parcours op straat er vooral een is met alle mogelijke soorten geweld: sociaal, economisch, fysiek, psychologisch, seksueel, …

Die vrouwen die, vóór ze op straat belanden, al in die vorm van onbenoemde dakloosheid zaten. Onzichtbaar, maar zo aanwezig. Wanneer ze niet wegkunnen bij een gewelddadige echtgenoot, een tijdje logeren bij een meevoelende vriendin, de druk van een onverzettelijke huisbaas voelen of veroordeeld zijn om op straat te wonen, met de paniek dat hun kinderen het geweld van de straat gaan moeten doorgaan, ... Ze zijn opgesloten, in die vicieuze cirkel, het keurslijf dat maakt dat deze vorm van (nochtans veel voorkomende) dakloosheid onzichtbaar bleef.

Het toppunt wanneer je je zo alleen voelt. Alleen en bijna schuldig omdat je alleen bent. Omdat je niet gehoord of begrepen wordt, of er niet naar je geluisterd wordt. De omvang van die vorm van dakloosheid kunnen we nog steeds niet becijferen, maar we hebben woorden om het te benoemen. De verhalen van de vrouwen die elke dag naar onze diensten komen. En die maken dat ieder van ons zich er bewust kan van worden. De noodzaak om samen vooruit te kunnen. Zonder ooit nog onze ogen daarvoor te sluiten.

Dank u voor uw tijd om kennis te nemen van deze realiteit en voor uw steun aan ons!

Ariane Dierickx, algemeen Directrice van ‘t Eilandje

Kart #4 | 24u in het leven van een dakloze: een wereld van geweld 1024 608 L'Ilot

Kart #4 | 24u in het leven van een dakloze: een wereld van geweld

Illustratie Gérard Bedoret

Je kan een hoogopgeleide vrouw, een hardwerkende werknemer, een zelfbewuste huismoeder zijn en toch alles verliezen. Je kan zelfs, zoals ik of sommigen onder u, de nodige middelen hebben om door een moeilijke periode heen te komen. Toch is de lijn tussen een aangenaam, zorgeloos leven en de radeloosheid die ons in dakloosheid stort, vaak flinterdun.

Dakloosheid is ruimer dan ‘op straat slapen’. Voor de FEANTSA* omvat het begrip dakloosheid ook precaire of onaangepaste woningen, zodat ook alle gezinnen in een woning die te duur is in functie van hun inkomen, die in een overbevolkte of ongezonde woning wonen, de facto mee als daklozen worden beschouwd. Met de crisissen die onze maatschappij momenteel doormaakt, gaat het aantal mensen dat in dit profiel valt en dus het risico loopt zijn woning te verliezen, letterlijk exploderen.

Het zal niemand verbazen, maar je kan niet anticiperen op ‘dakloos worden’. Vaak zie je het ook niet aankomen: de stijging van armoede maakt dat steeds meer mensen van de ene dag op de andere alles kunnen verliezen.

En er zijn veel redenen waarom alles kan wegvallen: werkloosheid, een laag inkomen, eenoudergezin, partner- of familiaal geweld, migratie, gezondheidsproblemen, een breuk met de familie of een relatiebreuk, het tekort aan betaalbare woningen, onvoldoende steun aan mensen die uit een zorginstelling, ziekenhuis, gevangenis of andere overheidsinstellingen komen, een zeer zwak sociaal en/of familienetwerk. En bij die lijst, die al behoorlijk lang is, komen nu ook de stijgende prijzen voor basisproducten en de exploderende energieprijzen.

Het profiel van de daklozen is even breed. Het omvat niet enkel alleenstaande mannen. Nu zijn het evengoed vrouwen en gezinnen, jongeren, kinderen, migranten en andere doelgroepen die vaak gemarginaliseerd worden.

Vaak gaat het ook om mensen die omwille van hun seksuele geaardheid en/of genderidentiteit uitgesloten worden. Een groep die vaak breekt met zijn familie, die aan zichzelf overgeleverd is.

De ontreddering die je ervaart, de brutaliteit die je meemaakt wanneer je op straat belandt, is qua uitsluiting en geweld met niets te vergelijken. Op enkele dagen, op enkele uren overtreft de realiteit de verbeelding.

Een helse spiraal die vaak meer mensen treft dan je zou willen. Het verschil met “het leven ervoor” is soms duizelingwekkend en maakt dat men ‘flipt’. Of je alleen bent of in gezelschap, op straat is de leegte overal. En de maatschappij, in vrijloop, stopt niet. Je wordt zó snel onzichtbaar. Maar het duurt jaren om je leven weer op de rails te krijgen.

Het psychologische geweld dat daklozen meemaken weegt nog zwaarder omdat er al te vaak geen of onvoldoende kwalitatieve psychosociale opvolging is. Het gebrek aan middelen waarmee de betrokkenen worden geconfronteerd, maakt dat ze in de vergetelheid raken, zeker vrouwen omdat de opvangstructuren niet aan hun specifieke noden zijn aangepast. Daarom opent ’t Eilandje in 2023 een nieuw Dagcentrum dat zich enkel op vrouwen richt en speciaal voor hen is uitgedacht.

Bij het contact met de straat, zonder woning, zonder begeleiding, duurt het niet lang voor iemand van de radar verdwijnt. We weten ook dat de eerste uren doorslaggevend zijn. Onder andere daarom zijn waardige, structurele en globale oplossingen de enige die op middellange en lange termijn doeltreffend zijn.

Omdat de situatie van daklozen ons uiteindelijk allemaal aangaat.

Ariane Dierickx, Algemeen directrice van ‘t Eilandje

* De Europese federatie van nationale verenigingen die met daklozen werken / Fédération Européenne des Associations Nationales Travaillant avec les personnes Sans Abri.